İlahi Defineler ve Kainatın Hazineleri
İnsanın en kıymetdar cihazı akıldır. Eğer
sırr-ı tevhid ile olsa, o akıl, hem İlahî kudsî defineleri, hem
kâinatın binler hazinelerini açan pırlanta gibi bir anahtarı olur.
Yukarıdaki ifadeyi ilk okuduğumda "elbette"
deyip geçtim. "Elbette akıl İlahi kudsi defineleri ve kainatın binlerce
hazinelerini açardı". Sonra aklıma takıldı, gerçekten neydi sırr-ı
tevhid ile aydınlanan aklın açtığı bu hazineler? Düşündüm ama uzun süre
bir şey bulamadım. Men talebe ve cedde vecede; isteyip ciddiyet
gösterenler ancak aradıklarını bulurlardı.
Sonra düşünmeyi bırakmamak gerektiğine kani
olup, Rabbimden bu manaları bana açmasını talep ettim. Böyle yaptım
falan derken de kendimi anlatmış olmaktan endişe ediyorum. Sadece hem
olayın nasıl geliştiğini hikaye edeyim, hem de eğer doğru şeyi
yapmışsam, örnek olsun diye söylüyorum.
Her neyse, doğrusunu elbette Rabbim bilir, ancak benim aklıma gelen ilahi defineler ve kainattaki hazineler şöyle oldu:
Sanatlılık: Kainattaki her bir şey olağanüstü sanatlı olarak
yaratılmıştır. Her gün görüp alışkanlık belasıyla fark etmediğimiz
yaratılıştaki sanat, gizli değilmiş gibi görünen ancak araştırıldıkça,
dikkat edildikçe artan derinlik ve yoğunlukta bizi hayrete çevirmesi
gereken bir ilahi define ve kevni (kainata yerleştirilmiş) bir
hazinedir.
Sanatlılığın örneklerini herhalde saymakla bitiremeyiz. Benim gibi sanat
deyince resim, müzik ve sunumdan başka pek de bir şey anlamayan birinin
bile gözünden kaçmayan bazı misalleri paylaşayım.
Örneğin, altın oran. Kainatın her yerinde kodlanmış olduğu görünen bu
oran, hemen herkesin ortak kanaatiyle, uyum açısından en doğru değerleri
verir. Bu yönüyle kevni bir hazine olan altın oran, hemen her mevcutta
kodlanmış olmasıyla, bütün mevcudatın Yaratıcısı'nın yegane bir zat
olduğunu insaf sahibi gözlere göstermesiyle de bir ilahi definedir.
Çünkü, eğer böyle bir kod, kainatın her yerinde aynı oranda mevcutsa,
bunu kainatın her yerindeki yaratmaları yapan Zat'ın koyduğunu görmek
gerekir. Bunu görmeyenler, ya tabiatın bu kadar mahir olduğunu
sanıyorlar, yani dünyanın merkezindeki bir atomun, kainatın ta öbür
ucundaki bir başka dev bir nebula ile sanki fikir birliği yapıp, bu
orana sahip olmayı kararlaştırdıkları gibi bir zehaba kapılmışlar; ya
da, "tesadüfe bak" deyip, tesadüf hesaplamalarının nasıl işlediğini hiç
mi hiç düşünmeden, tesadüfe süper bir akıl yakıştırmış oluyorlar.
Başka bir örnek, renk mucizesi. Çevremizdeki varlıklara baktığımızda,
hepsinin çeşitli renklerde yaratıldıklarını görür ve bunu zevkle
müşahade ederiz. Her gün görmeye alışık olduğumuzdan, bunu hakmış gibi
görürüz ancak şöyle bir tefekkür ettiğimizde, bırakın renklerdeki
mucizeyi, renklerin kendisinin ne kadar büyük bir nimet olduğunu
görmemiz gerekir. Düşünsenize etrafınızdaki her şeyin renksiz olduğunu.
Ne olurdu o zaman? Ya her şey siyah, gri veya beyaz olacakti (ışığın
durumuna göre - ki bunların da renk olduğunu kabul ediyorsanız o zaman
iş iyice sarpa sarar), ya da her şey şeffaf olacak, ve bir şeye
baktığımızda başka bir şeyi de görecek, neye baktığımızla neyi
gördüğümüzü anlayamayacaktık.
Ayrıca, renksiz bir dünyada yaşamak da çok zor olacaktı. Mesela elimizi
bir yere uzattık; oradaki çıplak kablonun rengini, çıplak olmayan
kablonun renginden ayırt edemezsek, bozulmuş gıdayla bozulmamış gıdayı
seçemezsek, cildimizdeki kızarıklığı fark edemezsek, yaşamak acı
çekmekten başka bir anlama gelmeyecekti.
Sonra, renksiz bir dünyada yaşamanın ne kadar sıkıcı olduğunu anlatmaya
gerek var mı? Gökyüzünün mavisini, bembeyaz yağan kar tanelerini,
kırmızı gülü, mor sümbülleri, eşinin ya da çocuğunun gözlerini zevkle
seyreden biri, renksiz bir hayatı tarif de tahayyül de edemez.
Renklerle terapiyi, renklerin pazarlama ya da duyguları ifade aracı
olarak kullanılmalarını, hatta renkli televizyonlar piyasaya ilk
çıktığındaki heyecanı(!) anlatmaya gerek bile görmüyorum.
Demek ki eşyanın renklerle donatılması bir tercihtir ve bu tercihi yapan
da eşya değil, onu Yaratandır. Renklerin bununla kalmayan genişlikteki
güzellikleri de yine kevni birer hazine olduğu gibi, renklerin sayısız
denebilecek sayıda tonda yaratılmış olması, her bir mevcuda giydirilen
renklerin mükemmel uyum içinde olması, ve rengin, bir insan ihtiyacını
gidermesi de bütün bunları yapan Zat'ı göstermesi açısından bir ilahi
definedir. Çünkü, sonsuz sayıdaki rengi yaratmak için sonsuz bir ilim ve
kudret gerekir, her bir rengi bilmeyen, o rengi yaratamaz; renklerin
uyumu da böyledir. Hangi rengin hangi renkle eşleşince insanın gözüne
güzel geldiğini, yalnızca hem renklerin hem de insanın Yaratıcısı olan
Zat bilebilir. Yine ancak o Zat'tır ki, hem yarattığı insanın renk
ihtiyacını bilsin, hem de o ihtiyacı giderecek renkleri yaratsın.
Herhalde bu konuda vereceğimiz örneklere bir son getiremeyiz. Başka birkaç örneği ayrıntıya girmeden sıralayalım:
Görüntülü araçlar (TV, kamera, vb.) görüntü aktarımında kullanılırlar.
Bunların yapabildikleri şey, var olan bir şeyin görüntüsünü aktarmaktır.
Ne var ki, bu araçların kaliteleri, gösterdikleri nesneyi gerçeğe uygun
sunabilmeleriyle doğru orantılıdır. Yani bir televizyon gösterdiği
yüzleri ne kadar gerçeğe yakın gösteriyorsa o kadar kaliteli
addediliyor. Yani gösterdiği imaj Allah'ın (c.c) yarattığı varlığa ne
kadar yakınsa o kadar kaliteli, gerçek sanatın ne kadarını
aktarabiliyorsa o kadar gelişmiş sayılıyor.
Simetri ayrı bir örnek, ya da Kur'ani ifadeyle, bir ayet. İnsan
yüzündeki, kelebeklerin kanatlarındaki, veya bir yapraktaki simetri,
yalnızca bunları simetrik olarak yaratma iradesinin bir ürünü olabilir.
İşin bu yönü İlahi bir define olduğu gibi, simetrinin sadece insan
açısından vücudun doğru çalışması, daha kolay kontrol edilmesi ve daha
iyi performans göstermesi gibi faydaları da kevni hazinelerden bazıları.
Ya da çok yüzeysel bir nazarla bakılsa da görülebilecek güzelliklerden,
meyvelerin şekil ve renkleri, günbatımının verdiği huzur, bir kaplanın
çizgilerindeki uyum, ve benzeri sanatlılıklar, tesadüf ya da tabiatın bu
harikaları meydana getirmede yetersiz kaldığını ilan etmekle birlikte,
onları yaratanın bütün güzelliklerin sahibi bir Zat olduğunu insaf
sahibi bakışlara ispat ederler.
Yukarıda okyanuslardan bir molekül nispetinde verdiğimiz örneklerden
yola çıkarak, inanmayanın inanmama hakkını teslim edip onu inanmamasıyla
başbaşa bırakalım, inanan insan için bunun nasıl bir nimet olduğuna
bakmaya çalışalım.
İnanan insan, sırr-ı tevhid ile, yani özetle, Allah'ın tek olduğunu,
başka ortağı olmadığını, buna ihtiyacı da olmadığını idrak ile,
kainattaki define ve hazinelerden sanatlılığı anlamaya başlamış
olsun. Elbette bu insan, çevresindeki sanatlılığı hem temaşa, hem de
zevk ederek hem de ondan istifade ederek dünya hayatında minik bir
cennet yaşayacak, dünya hayatının Allah'ın güzel isimlerine ayine olma
hususiyetlerini görüp gerçek cennetine de zikir, fikir ve şükür ile daha
layık hale gelmeye çalışacak. Ancak bunun ötesinde, sırr-ı tevhid ile,
bu kadar sanatlı yaratılan kainatın en güzel biçimde (ahsen-i takvim
ile) yaratılanın kendisi olduğunu dolayısıyla Allah katındaki kıymetini
anlayacak, kendisi için şu kısacık dünya hayatını ve şu ölümlü kainatı
böylesine sanatlı yaratan Zat'ın elbette ebedi hayat için ve ebedi bir
mekanda çok daha harika ve akıl almaz güzellikleri yaratacağına olan
va'dini hatırlayacak ve ona imanını tazeleyecek, ve o Yüce Sanatkar'ın
sanatını bu dünyada hayret ve hayranlıkla temaşa ederek rızasına nail
olma yolunda koşturup duracak ve dünyevi başka hiçbir beğeninin
kendisine bahşedemeyeceği bir tatmin hissiyle ömrünü biteviye coşkun
duygularla bezeyecektir.
Rabbimizin bizleri bu duygularla coşturması temennimizle...
Ancak cemaat halinde hizmette fertlerin durumu nasıl olacak? Fertler olmasa cemaat ilerler mi?
